Bijna 2 maanden in Zuid-Afrika

Hoi hoi allemaal, ik begin weer met het schrijven van een stukje hoe het met mij gaat, hoe Zuid-Afrika is en van de vele ervaringen welke we opnieuw opgedaan hebben de afgelopen tijd!

Het werken bij de SPD en op de Alma School gaat erg goed. Begin oktober hebben de kinderen een weekje vakantie gehad, vandaar dat Es en ik het een en ander anders gedaan en gezien hebben. De laatste schoolweek voordat de kinderen vakantie kregen was de opkomst op school elke dag een beetje minder. Bizar eigenlijk, maar het is te verklaren. De ouders vinden het niet de moeite waard om voor deze resterende dagen taxi- of schoolbusgeld te betalen, daarom houden ze de kinderen lekker thuis. Ook onze therapiegroepen krimpen hierdoor en is er tijd voor een bezoek aan een privaathospitaal “Eugène Marais”, dichtbij de Alma School. In dit hospitaal werkt de begeleidend fysiotherapeut van ons ook in het weekend op de afdeling nieuwe heupen en knieën. Ze heeft ons mooi rondgeleid en ik kan zeggen dat dit hospitaal erg mooi is. Het is zeker te vergelijken met een Nederlands ziekenhuis. Het is erg interessant geweest om dit ziekenhuis te bezoeken.

Begin van de middag hadden wij dan ook lekker weekend. We zijn samen met de jongeren uit de familie van Esther richting Northam geweest en hebben een heerlijk weekend gespendeerd op het prive-terrein. Heerlijk de avonden in de jacuzzi, gezellig kletsen en natuurlijk braaien. Ook hebben we dit weekend weer vele kilometers gewandeld op zoek naar de giraffen, zebra’s, gnoes en bokken. En gelukkig hebben we alle vier de giraffen welke we ongeveer een 1,5 maand geleden hier uitgezet hebben weer mogen zien. Het was een heerlijk weekend en ik heb genoten!

Omdat de kinderen dus vakantie hadden werden wij voor de maandag, dinsdag en woensdag in een staatshospitaal geplaatst om te bekijken en te ervaren hoe het er hier aan toe gaat. Dit hospitaal heet Kalafong, ligt in Pretoria West en de omstandigheden zijn er eigenlijk verschrikkelijk.. Als ik er rondloop geeft het mij het gevoel alsof ik in een riolenstelsel loop. De gangen zijn buiten, de pijpen lopen zo boven de looppaden en alle deuren staan maar open. We hebben deze dagen meegelopen met de fysiotherapeuten welke werkzaam zijn op verschillende afdelingen. De afdelingen zijn: Intensive Care, High Care, hart/long, steek en schietwonden, neuro, brandwonden, orthopedie zoals nieuwe heupen/knieën, wervelkolom chirurgie en andere traumatische aandoeningen. Ik heb heel indrukwekkende verhalen gehoord en afgrijselijke dingen gezien. Het maakt erg veel indruk op mij, al wen ik snel aan het idee om in dit hospitaal rond te lopen. De fysiotherapeuten proberen de patiënten zo goed mogelijk te helpen. Het moeilijkste om te zien is de conditie van de patiënten na een traumatische ervaring of na een operatie. De nazorg lijkt mij erg slecht. De verpleegsters zijn erg lui in het verschonen van bedden, het uitdelen van drinken/eten en het zorgen voor voldoende toiletgang. Er hangt hier dan ook echt een urine lucht op de afdelingen..

Omdat dit een academisch ziekenhuis is lopen er ook gigantisch veel studenten rond welke vele taken op zich moeten nemen zonder echt een goede begeleider te hebben. Ook is het in Zuid-Afrika zo dat als je je diploma in ontvangst hebt mogen nemen, je eerst een jaar lang moet gaan werken voor de staat. Je kunt je voorkeur opgeven, maar hebt er verder niets over te zeggen waar je geplaatst wordt. Eigenlijk heeft dit systeem voor- en nadelen, zo doe je natuurlijk veel ervaring op en aan de andere kant help je de staat een beetje.

Wat erg gaaf was is dat Esther en ik mee hebben mogen kijken met een operatie waarbij ze een nieuwe heup geplaatst hebben bij een oudere dame van 85 jaar. De dag voor de operatie hebben we deze dame opgezocht en ze vertelde ons dat ze gevallen was en haar heup gebroken had. We hebben de röntgenfoto’s bekeken en inderdaad een heupfractuur gezien. Het is bizar om te geloven maar deze dame lag al 10 weken te wachten in dit hospitaal op een nieuwe heup!! Haar lichamelijke conditie zal zeker verminderd zijn in deze weken en ook had ze zich in geen 10 weken gedoucht! Op al deze punten mist een staatshospitaal dus verschrikkelijk veel kennis en kunde. Maar als je geen geld hebt en geen familie welke voor jou geen privaathospitaal kan betalen, dan mag je blij zijn dat je voor bijna niets toch geopereerd wordt door een chirurg + student chirurg.

De volgende ochtend was het dan zover, wij zijn aanwezig geweest bij de operatie! Wat een ervaring. Bij de operatie waren in totaal 24 mensen aanwezig, waarvan zo’n 10-12 studenten welke allemaal mee zouden kijken. Vele verpleegkundigen en de anesthesist + nog twee studenten. Het leek lastig om deze oudere dame in een goede narcose te krijgen, het heeft ook zo’n 1,5 uur geduurd voordat dan eindelijk het mes erin gegaan is. Het was geweldig om te zien hoe de chirurgen de nieuwe heup geplaatst hebben. Wat een ervaring om te zien en werkelijk spierweefsel, botweefsel en de nieuwe metalen heupkop en heupkom te zien! En ik geef de chirurgen mijn complimenten voor de hygiëne, daar valt volgens mij weinig op aan te merken. De gehele operatie is netjes verlopen, heeft in totaal zo’n 2 uur geduurd en geen complicaties opgetreden tijdens de operatie! Wat gaaf!!

Daarnaast heeft de afdeling brandwonden ontzettend veel indruk op mij gemaakt. Het is niet te bevatten hoe dat vooral kinderen brandwonden oplopen. In de townships worden vuren gemaakt zodat iedereen het lekker warm heeft. Maar veiligheid is absoluut afwezig, kinderen vallen in de vuren en verbranden zich compleet. Ook worden kleine kinderen in te hete baden gedompeld en verbranden ze zo de beentjes, heupjes en delen van de rug of armen. Verschrikkelijk! En iets waar ik dan direct aan denk ik preventie. De ouders en mensen welke verantwoordelijk zijn voor de vuren moeten weten hoe gevaarlijk het is. Helaas blijkt dit onbegonnen werk en wordt er vrijwel niets aan preventie gedaan. Hoe simpel het ook lijkt om het probleem van de brandwonden door educatie en het verstrekken van informatie over de gevaren van de vuren en té heet water te verminderen, wordt er geen voorlichting gegeven..
De drie dagen in dit hospitaal heb ik meer inzicht gekregen in de gemeenschap mensen welke geen geld hebben en erg blij zijn met de zorg welke zij hier al mogen ontvangen. Er zijn hele nare en treurige omstandigheden en ongelukken waarmee mensen te doen hebben. Ik heb een hele goede indruk gekregen van hoe een staatshospitaal werkt en hoe het eraan toe gaat. Ben blij deze ervaring opgedaan te hebben, al waren sommige situaties echt heftig.

Op naar meer vrolijkheid, Es en ik rijden voor een lang weekend naar het Nationaal Krüger Park in het noordoosten van Zuid-Afrika. Samen met een zeer hartelijke familie, kennissen van Theo en Thea zullen we daar 3 nachten blijven. De familie heeft zelf 2 zwarte jongetjes (3 en 6 jaar) geadopteerd nadat hun moeder overleden is aan de gevolgen van AIDS.. Het zijn prachtige kinderen waarvoor de mogelijkheden voor de toekomst nu volledig open liggen! Wat een lieve kinderen, echter moeten ze nog veel leren over de cultuur van de blanken en de normen en waarden. Dit heeft voor hilarische momenten gezorgd haha!

Vroeg in de ochtend op donderdag hebben we alle spullen gepakt en vertrekken we met ons karretje richting de snelweg om daar de eerste kilometers te maken. Hierna rijden we een prachtig gebied in. Mooie plooibergen, mooie grasvelden, prachtige bossen. Echte alle landschappen hebben we gezien! Nadat we de snelweg afgegaan zijn rijden we iets richting het Noorden. We rijden van Witbank naar Dullstroom en ontbijten bij een mooi klein restaurantje rond een uur of half 9. Van Dullstroom rijden we naar Lydenburg en van daaruit naar Pelgrim’s Rest. Pelgrim’s Rest is een klein oud plaatsje waar vroeger goudmijnen waren. Momenteel is het een nationaal erfstuk volledig in de oude staat behouden. Erg mooi om te zien! Midden in een landschap met bergen en dalen liggen de kleine huisjes waar tegenwoordig museums gevestigd zijn. Het dorp geeft heel goed de geschiedenis van de goudmijnen weer en ook erg informatief! Dit is echt een toeristenplekje!
Vanuit Pelgrim’s Rest hebben we onze weg vervolgd richting Graskop en Sabie. Onderweg hebben we 2 hele mooie watervallen gezien. Één erg grote en een iets kleinere. Heerlijk om dat vallende water te horen bruisen in een warm landschap! Echt wat heb ik genoten van de verschillende landschappen welke voorbij gekomen zijn. Nadat we geluncht hebben in Sabie hebben we het laatste stuk gereden. In Hazyview hadden we een lodge geboekt en ook zouden we hier de familie treffen. Het laatste stuk was ook prachtig om te rijden en een erg mooie logde, met een zwembad, een erg leuk gastenverblijf! Moe maar zeker voldaan gaan we vroeg slapen om de volgende dag het laatste stukje te rijden richting de hekken van Krüger Nationaal Park.
Eenmaal in het Krüger Nationaal Park kan het speuren naar dieren beginnen! Het is altijd weer geweldig om de dieren te zien. Tevens vogels, verschillende ecosystemen en vele mooie bomen trekken altijd de aandacht! WAUW, wat een prachtig park! En wat zijn de dieren mooi! Werkelijk genieten! Het park is zo gigantisch groot: stel je voor Nederland en België samen!! Omdat we op zoek zijn naar dieren en vogels rijden we gemiddeld 30km/h over asfalt en zandpaden. Het neemt dat ook ongeveer 5/6 uur in beslag om naar ons privé-kamp Roodewal, welke binnen het Krüger Park ligt, te rijden. Er is met de gehele familie + andere familie (een totaal van 18 mensen) een privé-kamp gehuurd voor de resterende 2 nachten. Wat een prachtige plek! Met heel veel brutale blauw-apen om ons heen, welke er met je eten vandoor gaan, is het zeker opletten! Het kamp is gelegen aan een wandelstrook voor dieren en heeft een prachtig uitzicht over de bergen van het park. Het privé-kamp beschikt over een ‘kuierzaal’, de keuken, een mooie buitenplaats om gezellig te braaien en 4 grote slaaphutten. Geen elektriciteit haha, alles met gas en water! We hebben twee erg gezellige avonden gehad binnen dit privé-kamp! De mensen van de familie leren kennen en gezellig gekletst over Zuid-Afrika, de geschiedenis met NL en vooral over het verwantschap tussen Zuid-Afrikaners en Nederlanders.
Als we de hele dag in de auto gezeten hebben, op zoek naar de dieren + vogels, genieten van de natuur en in de middagen heerlijk brunchen op een picknickplek zijn we in de avonden moe maar helemaal opgewonden voor de volgende dag! Elke dag is anders, elke dag is opnieuw weer onvoorspelbaar welke dieren je gaat zien! En dat maakt het zo ongelofelijk leuk! We hebben niet de BIG 5 gespot, want helaas is het zien van een luipaard erg bijzonder. De olifant, de buffel, de neushoorn en de leeuw waren wel van de partij!! Ik heb genoten! Het weer was iets minder, maar zeker aangenaam. We hebben twee dagen bewolking gehad en de zondag een volle, warme zomerdag van 33 graden. En op zo’n warme dag is het zitten in een auto toch net iets minder aangenaam. Dus eigenlijk was het weer perfect! Op zondagochtend zijn we opnieuw vroeg uit de veren om op pad te gaan. We rijden helemaal naar het zuiden van het park om daar het park te verlaten. Rond 2 uur rijden we het park uit en volgt de weg naar huis. Als we eenmaal op de snelweg zijn is het 4 uur rechtuit haha. Simpeler dan dat kan het bijna niet. Onderweg ook veel heel veel verschillende landschappen gezien, het lijkt echt of alle landschappen samenkomen in dit ene prachtige land.
In totaal hebben we deze 4 dagen zo’n 1300 km gereden, dat klinkt echt super ver en het laat je realiseren hoe giga groot Zuid-Afrika en ook het Krüger Nationaal Park is. Later in de avond zijn Es en ik nog lekker uiteten geweest bij een Steakhouse waarna we onze verhalen thuis konden delen met Theo en Thea. Op tijd naar bed en ons weer klaarmaken voor het ‘gewone leven’.
Op maandag 13 oktober gaan we weer naar de Alma School en alle kinderen zijn weer lekker vrolijk aanwezig. We vorderen lekker met ons project en gaan er weer tegenaan. Maar na zo’n weekend hebben ook wij het gevoel dat we een beetje vakantie hebben gehad.

Op vrijdagmiddag zijn we (Judith, Es en ik) naar het Voortrekkersmomument geweest in Pretoria. Dit monument verteld het verhaal van de grote trek van de boeren welke met schepen naar Zuid-Afrika kwamen en naar het noorden van Zuid-Afrika werden gejaagd. Erg interessant om de deels Nederlandse geschiedenis te herkennen in de voormalig Zuid-Afrikaners welke velen afstammen van Nederlanders, Duitsers, Fransen en Engelsen. In dit monument is een steen geplaatst in het midden van het monument, waar de zon op 16 december (Een belangrijke dag in de geschiedenis rondom de strijd van de voortrekkers) precies door het dak op de steen schijnt. Op deze steen staat geschreven: “Ons vir jou Suid Afrika”. Op de foto’s of via Wikipedia kunnen jullie eventueel nog meer informatie vinden over de geschiedenis van de Voortrekkers.

Aangezien Rugby een heeeeel grote sport is in Zuid-Afrika, konden Es en ik het eigenlijk niet laten om toch net voor het einde van het Rugbyseizoen nog een wedstrijd te gaan zien in een stadion! Helaas is ons ‘favoriete’ Blou Bulle team uit Pretoria, niet meer in de regio waar wij wonen te bewonderen.. dus hebben we voor een ander team en een andere wedstrijd gekozen. De leeuwen tegen de haaien (Lions – Sharks) welke wedstrijd begon om half 3 in Johannesburg! De Lions zijn van Johannesburg en de Sharks van Durban (Zuidoosten van Zuid-Afrika) Thea heeft voor ons kaartjes geregeld voor de wedstrijd en ook voor het busvervoer vanaf een winkelcentrum waar onze auto geparkeerd stond. We reizen naar het stadion met de bus omdat de straten rondom het stadion niet echt heel veilig en lekker zijn om je auto te parkeren. Het is grappig om te zien dat alle supporters samen in één bus vervoert worden, geen woordenwisseling of gevecht gezien voor en na de wedstrijd. Hier komt het motto: Laat de beste maar winnen, echt naar voren. Het stadion was naar mijn mening niets bijzonders, beton, beton en nog eens beton.. Maar van de binnenkant, gigantisch groot. De afmetingen van een rugby veld zijn hetzelfde als van een voetbalveld. De spelers uit de teams zijn, de verdedigers zijn groot en sterk en de aanvallers iets kleiner en erg snel. Wat een wedstrijd.. Ze spelen 2 x 40 minuten met een pauze van ongeveer 15 minuten. Tijdens de wedstrijd komen de leeuwen erg snel op een grote voorsprong waarna het al snel 20-3 is! De uiteindelijke uitslag is 51-20 geworden! De leeuwen waren voor zeker beter dan de Sharks! Wat gaaf om de sfeer in het stadion waar te nemen en dit mee te maken. Het was erg leuk!

Zo, voor jullie weer heerlijk leesvoer en voor mij weer een frisse week in het vooruitzicht! Ik vermaak me nog altijd prima en realiseer me dat we deze week de 23e oktober al op het midden zijn van onze tijd hier! De tijd gaat ontzettend hard omdat er elke keer weer nieuwe indrukken opgedaan worden en nieuwe mensen ontmoet worden. Ik zou zeggen, tot snel! Tot een volgend reisverslag haha.